Homotoksykologia stanowi naukę teoretyczną stworzoną przez doktora Hansa-Heinricha Reckewega, na której podstawie rozwinęło się antyhomotoksyczne podejście terapeutyczne w medycynie. Homotoksykologia rozwijała się w duchu medycyny holistycznej, której wszystkie metody ukierunkowane są na leczenie człowieka jako spójnego układu biologicznego. Homotoksykologia jest udaną próbą kompleksowej analizy zagadnień zdrowia, chorób i ich leczenia. Opiera się na zasadzie głoszącej, że każda choroba to najbardziej naturalna droga wydalania toksyn, wirusów i bakterii z organizmu. Zadaniem leczenia jest więc pomoc organizmowi w tej walce, wsparcie go, a nie osłabianie i tłumienie reakcji obronnych. Obecnie wiadomo, że wszystkie substancje i informacje dostające się do komórki przechodzą przez filtr „sita” molekularnego, przestrzeni międzykomórkowej (macierzy). Każde sito może ulec zanieczyszczeniu, lecz z pomocą odpowiednich zabiegów drenażowych jego funkcja może zostać przywrócona. Poza tym komórki immunokompetentne patrolują substancję podstawową pełniąc funkcję rozpoznawczą i unieszkodliwiającą. Podstawowa substancja dołącza do układów nerwowego i hormonalnego, co stanowi potwierdzenie teorii Reckewega.
Reckeweg rozpatrywał interakcję mechanizmów regulujących w związku z substancją podstawową organizmu, i jego poglądy stały się podstawą teorii terapii antyhomotoksycznej. Oto podstawowe zasady tej terapii: wydalenie toksyn, immunomodulacja i aktywacja funkcji narządów. Wdrożenie tych zasad odbywa się przy pomocy stymulującego działania na mechanizmy regulacji. Wiele badań i publikacji świadczy o tym, że wszystkie mediatory substancji podstawowej są aktywne w przedziale stężenia, które odpowiada stopniowi rozcieńczenia substancji wyjściowych w niskich i średnich potencjach środków homeopatycznych. Medycyna antyhomotoksyczna uwzględnia ten fakt przy tworzeniu preparatów kompleksowych: poziom stężeń homeopatycznych dokładnie odpowiada poziomowi oddziaływania mediatorów. Medycyna antyhomotoksyczna stanowi ogniwo łączące homeopatię i medycynę alopatyczną. Terapię antyhomotoksyczną Reckeweg stworzył jako syntezę osiągnięć współczesnej nauki biologicznej, tradycyjnej medycyny i homeopatycznego podejścia do leczenia oraz homeopatycznego przygotowania preparatów. Medycynę antyhomotoksyczną często postrzega się jako blisko spokrewnioną z homeopatią. Często przy tym traci się z oczu to, że chociaż preparaty antyhomotoksyczne przygotowywane są zgodnie z zasadami niemieckiej farmakopei homeopatycznej, to w odróżnieniu od klasycznych preparatów homeopatycznych są one zalecane na podstawie diagnozy i zwykłych objawów. Leczenie zaś zgodnie z zasadami homeopatii prowadzone powinno być na zasadach podobieństwa, a lekarstwo dobierane zgodnie z tak zwanym obrazem środka leczniczego, który określany jest dla każdego pacjenta drogą porównania jego objawów z objawami, który ten środek leczniczy wywołuje u zdrowych ludzi. Leczniczy środek homeopatyczny okazuje się skuteczny tylko dla określonego pacjenta i jego skuteczność nie jest powtarzalna. „Środek, który pomógł w wyzdrowieniu jednemu pacjentowi, w przypadku innego może okazać się absolutnie nieskuteczny”.
W terapii antyhomotoksycznej również bierze się pod uwagę ów obraz, lecz nie dotyczy on jednego środka leczniczego, tylko grupy, i leczenie ukierunkowane jest na poziom tkankowy i narządowy. Dlatego działanie środków antyhomotoksycznych, podobnie jak działanie leków alopatycznych nie ogranicza się do oddzielnych przypadków, a ich skuteczność i bezpieczeństwo są powtarzalne. Świadczy o tym duża liczba różnych badań klinicznych, a także eksperymentów naukowych z wykorzystaniem preparatów antyhomotoksycznych.
Terapia antyhomotoksyczna jako metoda leczenia
Antyhomotoksyczna terapia, to holistyczna koncepcja leczenia bazująca na zasadach homotoksykologii. Uwzględniając zasady oddziaływania na organizm, zalicza się ona do terapii regulacyjncyh.
Cele terapii antyhomotoksycznej:
-
Detoksykacja układów i narządów (likwidacja homotoksykacji).
-
Regeneracja układów i narządów.
-
Usunięcie zakłóceń w procesach samoregulacji, samoregeneracji i samoleczenia (przywrócenie homeostazy).
-
Profilaktyka chorób.
Środkami pozwalającymi osiągnąć cel są preparaty antyhomotoksyczne.
Możliwości terapii antyhomotoksycznej
Zdrowie pacjenta może być w pełnej mierze przywrócone, jeśli choroba nie wyrządziła nieodwracalnej szkody narządom pacjenta, czyli znajduje się z reguły z lewej strony bariery biologicznej [Bariera biologiczna w homotoksykologii, to umowna linia graniczna przechodząca pomiędzy fazami deponowania i impregnacji. Faza deponowania polega na gromadzeniu się w macierzy homotoksyn. Często przebiega bezobjawowo. Faza impregnacji przebiega z objawami chorobowymi spowodowanymi przenikaniem homotksyn do tkanki łącznej i zmianą jej funkcji.] Podczas gdy w fazie deponowania możliwe jest wydalenie homotoksyn, to w fazie impregnacji obserwuje się narastające zaburzenia strukturalne i czynnościowe. Dlatego też spontaniczne wydalenie homotoksyn przez sam organizm jest wówczas utrudnione. Przy nieodwracalnych zmianach zwyrodnieniowych lub powstaniu nowotworów nie należy oczekiwać od terapii antyhomotoksycznej pełnego wyleczenia. Niemniej zaleca się stosowanie preparatów antyhomotoksycznych stosownie do objawów, ponieważ aktywizuje to procesy detoksykacji w organizmie, nasila wydalanie homotoksyn z organizmu, poprawia ogólny stan pacjenta, a co za tym idzie jakość życia, spowalnia postępowanie choroby.
Obecnie nagromadzono duże pozytywne doświadczenie stosowania preparatów antyhomotoksycznych w ostrych, ciężkich stanach i w warunkach reanimacji, co świadczy o tym, że preparaty antyhomotksyczne można, a nawet należy stosować w takich stanach.
Jedną z zasadniczych cech homotoksykologii jest zintegrowane podejście do rozwoju i przebiegu choroby. Zgodnie z teorią homotoksykologii doktora Reckewega wszystkie schorzenia można rozmieścić w tak zwanej tabeli sześciu faz (obecnie bardziej rozpowszechniona jest nazwa „tabela rozwoju choroby”), w której procesy patologiczne przyporządkowane są określonym tkankom organizmu.
Pojęcie „zdrowia absolutnego” w homotoksykologii wiąże się z takim stanem organizmu, w którym całkowicie brak jakichkolwiek homotoksyn (na przykład patogennych wirusów, bakterii i innych substancji toksycznych oraz czynników egzo lub endogennego pochodzenia). Różne zaburzenia stanu zdrowia homotoksykologia rozpatruje z punktu widzenia ich morfofunkcjonalnej charakterystyki wyróżniając fazy humoralne i komórkowe w rozwoju procesu patologicznego. Jest to pierwszy i najważniejszy krok w określaniu stanu pacjenta stosownie do przyjętych w homotoksykologii zasad.
Jako podstawowy „instrument” w rękach homotoksykologa jest pozwalająca mu właściwie określić indywidualną sytuację i opracować stosownie do niej strategie i taktykę terapii biologicznej – tabela homotoksykoz lub tabela sześciu faz.
Tabela sześciu faz ukazuje chronologiczny przebieg różnych symptomów jednej choroby w ramach podstawowej regulacji. Poszczególne fazy przenikają się nawzajem i posiadają typowe dla siebie symptomy. Tabela podzielona jest na trzy duże bloki (fazy humorlane, fazy macierzy, fazy komórkowe), w każdym z których dwie fazy (faza 1 + 2) odpowiadają ekskrecji, dwie fazy (faza 3 + 4) – deponowaniu i dwie (faza 5 + 6) – zasadzie zwyrodnienia braku dyferencjacji.
Przy fazach humoralnych systemy wewnątrzkomórkowe nie zostają uszkodzone. System obronny jest nienaruszony i może wydalać homotoksyny różnymi drogami. Faza ekskrecji łączy przejawy wzmożonego fizjologicznego mechanizmu wydalania (pocenie, łzy, flegma). Choroby fazy zapalenia charakteryzują się procesem wysiękowym przyspieszającym wydalanie homotoksyn (na przykład zapalenie oskrzeli, zapalenie błony śluzowej nosa). Podstawowym zadaniem terapeutycznym w tych fazach jest nieblokowanie naturalnych procesów i wspieranie ekskrecji.
W następnych fazach – fazach nacierzy – homotoksyny deponowane są najpierw w mezenchymie. Przy dalszym rozwoju patologii zmieniają się strukturalne komponenty macierzy oraz ich czynności. W trzeciej fazie (fazie deponowania) mechanizmy wydalnicze są przeciążone, a homotoksyny deponowane są w macierzy. Faza ta często przebiega bezobjawowo. W fazie impregnacji mamy choroby charakteryzujące się tym, że homotoksyny przenikają do tkanki łącznej i macierzy zmieniając ich funkcje. Faza ta charakteryzuje się narastającymi ciężkimi symptomami, porażeniem komórek narządów.
W fazach komórkowych chorób odnotowuje się wzrost porażenia systemów komórkowych. Układy obronne organizmu nie są już w stanie samodzielnie wydalić toksyn z komórek i macierzy. Dla tych faz typowa jest tak zwana blokada regulacyjna. Przy chorobach fazy zwyrodnieniowej występują porażenia dużych kompleksów komórkowych jakiegoś narządu. Faza braku dyferencjacji charakteryzuje się powstawaniem niewyspecjalizowanych form komórkowych. Pod koniec tej fazy występują choroby nowotworowe.
Przy fazach humoralnych rozwoju procesu patologicznego organizm wciąż jeszcze zachowuje zdolność do samoregulacji, podczas gdy przy fazach komórkowych nie jest już ona możliwa na skutek zaburzeń struktur wewnątrzkomórkowych i wewnątrzkomórkowej przemiany materii.
W homotoksykologii występuje również pojęcie wikariacji. Wikariacja to przemieszczanie choroby z jednej fazy w drugą, lub z jednej tkanki do innej w procesie jej rozwoju, lub w efekcie terapii. Klasycznym przykładem efektów wikariacyjnych mogą być związki kliniczne pomiędzy egzemą i astmą oskrzelową, lub anginą i zapaleniem wielostawowym albo zapaleniem mięśnia sercowego (w danym przypadku mowa o postępującym rozwoju choroby lub, jak to określa homotoksykologia, o progresywnej wikariacji). Celem terapii zgodnie z homotoksykologią jest pobudzenie obronnych sił i przemieszczenie choroby do fizjologicznej fazy ekskrecji, w której toksyny przez naturalne drogi drenażowe wydalane są z organizmu (innymi słowy regres choroby, wikariacja regresywna). Przy tym do minimum zmniejsza się ryzyko efektów ubocznych lub jakiegoś niekorzystnego działania preparatu antyhomotoksycznego na inne narządy i układy.
W ten sposób pojęcie wikariacji posiada nie tylko biologiczny, bezpośrednio związany z dynamiką choroby sens, lecz również przewiduje łatwiejsze zrozumienie przez lekarza i pacjenta tego, w jakim konkretnie kierunku należy „rozwinąć” chorobę przy terapii preparatami antyhomotoksycznymi i w jaki sposób zalecając preparaty biologiczne można zoptymalizować procesy genetyczne samego organizmu pacjenta.
-
Faza humoralna
Faza macierzy
Faza komórkowa
Narząd
Reakcja normalna
Reakcja wzmocniona
Początek odkładania
Granica biologiczna
Odkładanie
Trwałe uszkodzenie
Degeneracja komórek
Skóra
Pot/łój skórny
Trądzik
Brodawka
Atopowe zapaleni skóry
Zanikowe zapalenie skóry
Rak skóry
Jelito
Biegunka
Zapaleni błony śluzowej
Zaparcia
Colitis ulcerosa
Zapalenie wyrostka robaczkowego
Rak jelita
Płuca
Przejrzysty śluz
Zapalenie oskrzeli
Pylica płuc
Astma
Rozedma płuc
Rak płuc
Nerki
Mocz
Zapalenie odmiedniczkowe nerek
Kamienie nerkowe
Niewydolnośc nerek
Marskość nerek
Rak nerki
Kości/stawy
Wytwarzanie mazi stawowej
Zapalenie stawu
Torbiele w stawach / obrzęk
Reumatyzm
Zwyrodnieniowe zapalenie stawu
Rak kości
Psychika
Nerwowość
Nadmierna aktywność
Choroba psychosomatyczna
Psychoza
Schozofrenia
Katatonia