„Mądrość polega na tym, żeby poznać wszystko, co stworzyła przyroda”.

Hipokrates

Lecznicze właściwości glinki

Organizm ludzki jest zbudowany w taki sposób, żeby mógł sam walczyć ze swoimi chorobami i dolegliwościami, ale ponieważ brakuje mu na to sił, powinniśmy mu pomóc. W trakcie oczyszczania i odnowy przemiany materii, w czasie procesu stabilizacji i odbudowy odporności – organizm sam siebie leczy. Najlepszym lekiem jest ten, który stworzyła sama przyroda. Jednym z takich bezcennych skarbów znajdujących się w głębinach matki ziemi jest kambryjska glinka biało-błękitna, która powstała pięćset milionów lat temu i jest produktem przetworzenia przez przyrodę roślin prehistorycznych – skrzypów (zawierających duże ilości krzemu), paproci, jak również organizmów morskich (np. okrzemek).

Istnieją trzy sposoby zastosowania glinki kaolinowej: stosowanie wewnętrzne (picie), okłady i kompresy, a w kosmetologii – maseczki na twarz i ciało. Najlepsze rezultaty przynosi łączenie tych trzech sposobów. Glinka jako część składowa energii Ziemi, podczas procesu swojego powstawania nasyca się innymi energiami Natury – Ogniem, Wodą, Wiatrem, Metalem. To oczywiste, że sama struktura glinki powstaje z Ziemi i niesie ze sobą jej energię. Właśnie takie łączenie energii Przyrody daje niepozornej z wyglądu glince olbrzymi leczniczy potencjał. Te energetyczne właściwości glinka otrzymuje w momencie swojego tworzenia się i jeszcze przez dłuższy czas gromadzi informacje o ochronnym polu magnetycznym Ziemi, podczas tysiącletniego oczekiwania na zastosowanie.

Zastosowanie wewnętrzne

Stosowanie glinki jest zdecydowanie rekomendowane przy wszelkich schorzeniach. Proszek lub masę z glinki rozcieńczyć z niezbędną ilością wody. Następnie wszystko wypić – zarówno wodę, jak i glinkę łykami, ale nie jednym haustem. Jeżeli na dnie szklanki pozostanie trochę proszku, można jeszcze dodać do niego wody i wypić. Tym, którzy wolą stosować proszek w postaci suchej, popijając wodą, można poradzić wysypać proszek glinki do ust, po czym
przełknąć i popić niewielką ilością wody. W ten sposób wzmocnią się zęby i polepszy się proces trawienia. Wewnętrzne zastosowanie glinki ma pozytywny wpływ na pozbycie się zanieczyszczeń i toksyn. Jeżeli na początku leczenia glinka wywołuje zaparcie, jest to oznaka choroby układu pokarmowego. Nie da się zanieczyścić jelit glinką. Po prostu trzeba wiedzieć że w wypadku zaparć (a na nie cierpi większość chorych) koniecznie należy robić lewatywy, w tym także z roztworu z glinki.

Rekomendacje. Jeżeli osoba uważa, że ma chory i zanieczyszczony układ pokarmowy, należy regulować ilość stosowanej glinki w zależności od potrzeb organizmu. Na jeden cykl zużywa się zwykle 1 kg glinki. Pierwszy cykl: 1–2 duże łyżki glinki na 3 litry wody, umieścić w słoiku pod przykryciem. Następnie od czasu do czasu wstrząsając, zostawić na 12–24 godziny. Pić wodę niedużymi dawkami 0,5–1 l. w ciągu doby, aż do stabilizacji pracy układu pokarmowego i poprawienia konsystencji stolca. Osad z glinki zlewać i stosować do innych celów. Następnie należy zaczynać pić mętną, wstrząśniętą wodę. Następnie stosować proszek z glinki po 0,5 małej łyżeczki 3 razy dziennie w ciągu jednego lub dwóch tygodni. Drugi i trzeci cykl stosowania: jedną pełną małą łyżeczkę do herbaty 3 razy dziennie. Najlepiej spożywać glinkę (w jakimkolwiek stanie): rano – na czczo, wieczorem przed snem, w ciągu dnia – pół godziny przed posiłkiem lub półtorej do dwóch godziny po jedzeniu. Stosowanie wewnętrzne glinki czasami może trwać kilka miesięcy, a nawet rok. Stosowne jest jednak robienie przerw, żeby nie przyzwyczaić żołądka do glinki.

Można na przykład przyjmować glinkę przez 21 dni, po czym zrobić 9-dniową przerwę. Długość cyklu przyjmowania glinki każda osoba powinna dostosować do stanu i potrzeb swojego organizmu. Czasami na początku leczenia może się wydawać, że choroba się zaostrzyła. Ale nie istnieje leczenie bez zaostrzenia się objawów – to powszechnie znany fakt. Jeżeli choroba się zaostrzyła, oznacza to, że glinka przyciąga toksyny związane z samą chorobą, wyprowadza je z organizmu i sprzyja wyzdrowieniu. W tych przypadkach należy postarać się zlikwidować syndrom bólowy, stosując glinkę w miejscach bólu.

 W trakcie wewnętrznego stosowania glinki nie należy stosować innych leków, a także iniekcji. Nie ma żadnego sensu stosować glinkę w celu pozbycia się toksyn, jednocześnie wprowadzając do swojego organizmu nowe trucizny lekowe!

Zastosowanie zewnętrzne

Zalać glinkę niedużą ilością wody i wymieszać, doprowadzając ją do konsystencji jednorodnej masy, o gęstości podobnej do śmietany. Powstałą masę nanieść warstwą 1–2 mm na schorowane miejsce na ciele i stworzyć izolację cieplną (w rodzaju okładu) na nie więcej niż 2–3 godziny. W celu uzyskania lepszego efektu można dodać octu jabłkowego, olejków naturalne (kamfora, oliwka i in.). Stosować codziennie (jeżeli to konieczne – 2–3 razy dziennie). 

Cykl powinien trwać – 10 – 15 dni. Ilość aplikacji zależy od stosowane warstwy glinki i od stanu chorego. Można robić więcej aplikacji, jedna po drugiej, w dzień i w nocy. Nie należy się załamywać, jeżeli aplikacja wywoła ból, opuchliznę. Nie istnieje efektywne leczenia bez stanu pogorszenia się. Należy stosować procedury aż do pełnego wyzdrowienia.Podczas zewnętrznego zastosowania na chore organy wzrasta efektywność stosowania wewnętrznego. Podczas wewnętrznego stosowania następuje pełne oczyszczenie organizmu od zanieczyszczeń, toksyn i radionuklidów oraz uzdrowienie funkcji organizmu wraz z przywróceniem do stanu zdrowia funkcji organizmu (oczyszczenie śluzówek, wyprowadzenie złogów soli, oczyszczenie systemu krwionośnego, normalizacja przemiany materii, zwiększenie odporności organizmu) wykazuje pozytywny rezultat przy leczeniu schorzeń ostrych i chronicznych.

Glinkę kaolinową można stosować w następujących przypadkach: choroby układu pokarmowego, aparatu ruchowego (kości, ścięgna, mięśnie), systemu naczyniowego i endokrynnego (hormonalnego), organów oddychania, w przypadku chorób uszu, gardła, nosa, schorzeń kwalifikujących się do interwencji chirurgicznych, schorzeń ginekologicznych, urologicznych, skórnych, ran, opuchlizn, wrzodów, osteochondrozy, żylaków odbytu, mastopatii, włókniaka macicy, zapalenia gruczołu krokowego, łagodnego nowotworu prostaty, impotencji, nadwagi, likwidowania objawów kaca, usuwania wągrów skórnych w kosmetyce itd.   

Maseczka numer 1

Dwie łyżki stołowe glinki rozcieńczyć w wodzie, doprowadzając do stanu kaszki (kleiku), po czym dodać dwie duże łyżki mąki ryżowej. Mieszankę nałożyć na twarz aż do momentu jej pełnego wyschnięcia.

Maseczka numer 2

Zamiast mąki ryżowej do proszku dodać jedną dużą łyżkę talku. Maseczka ma właściwości suszące, polecana jest w przypadku wągrów na skórze twarzy.

Maseczka numer 3

Jeśli nie ma się uczulenia na olejki aromatyczne, można dodawać do glinki kilka kropel olejku z brzoskwini, płatków róży lub oliwy z oliwek. W przypadku szorstkiej i przetłuszczającej się skóry o głębokich porach, należy zrobić kąpiel parową (lub np. skorzystać z sauny), po czym nanieść maseczkę na twarz do momentu jej wyschnięcia. Dodać do glinki płatki owsianki, ½ małej łyżeczki miodu, 4 krople soku z cytryny, zaparzyć na bani wodnej (dwa naczynia jedno w drugim: dolne z wodą bezpośrednio na ogniu, a w górnym, włożonym w dolne znajduje się mieszanka), nałożyć w ciepłej postaci na twarz (używając gazy) na 10–15 minut.

Maseczka numer 4 (na wysyp wągrów)

Rozcieńczyć glinkę w wodzie, doprowadzając do konsystencji gęstej śmietany. Nanieść  maseczkę na twarz i poczekać do momentu aż wyschnie. Zmyć ciepłą wodą. Jeżeli skóra zacznie być sucha, można stosować na przemian z maseczką do skóry suchej.

Maseczka numer 5 (dla skóry suchej)

Rozcieńczyć glinkę świeżą śmietaną lub śmietanką. Można dodać trochę wody. Nałożyć maseczkę na twarz i poczekać do momentu jej wyschnięcia.

Maseczka piękności

Glinka z oliwą, olejem różowym, miodem, sokiem z cytryny, gliceryną, sokiem z ogórków, pomidorów, winogron, przydaje twarzy świeżości, likwiduje wągry, odżywia skórę, wygładza zmarszczki.

Maseczka do włosów

Za pomocą rzadkiej (płynnej) glinki można normalizować pracę (mieszków łojowych skóry głowy). Należy wetrzeć glinkę we włosy w pobliżu skóry (można nanieść ją na całej długości włosów), po czym „ogrzać się” ręcznikiem i po 30–60 minutach spłukać ciepłą wodą.

W kosmetologii maseczki z glinki mają działanie podsuszające, wpływają na skórę tak samo dobrze jak masaż. Oczyszczają, odbudowują i regenerują górną warstwę skóry – epidermę. Przydają skórze świeżości, gładkości i elastyczności (sprężystości). W przypadku skłonności skóry do wągrów, ropni, a także podrażnień po goleniu u mężczyzn u mężczyzn, glinka ma działanie przeciwzapalne, uspokajające i antyseptyczne. Wzmocnić efektywność maseczki można rozcieńczając glinkę zamiast wodą wywarem z ziół odpowiadających danej skórze. Podczas zabiegu nie wolno rozmawiać, śmiać się, jednym słowem – żadnej mimiki. Maseczki z gliny nakłada się na twarz i szyję na 15–20 min. Glinkę na maseczki należy przesiać przez sito, resztki rozdrobić i przesiać powtórnie. Glinka a kąpiele słoneczne. Miękki peeling z glinki to jest to, czego potrzebuje ciało. Przed przyjmowaniem kąpieli słonecznej nanieść cienką warstwę masy z glinki na całe ciało na 15–30 minut. Zabieg należy powtarzać kilka razy. W przypadku wpływu gorących promieni słonecznych okłady z glinki powodują obniżenie temperatury ciała, zapobiegają poparzeniom słonecznym i udarom cieplnym. W przypadku oparzeń słonecznych, nanosić na poparzone miejsca cienką warstwę miękkiej masy z glinki na 15–20 minut. Zabieg ten likwiduje objawy bólowe, zapobiega łuszczeniu skóry.

Na potliwe nogi

Glinka w równych ilościach z kwasem borowym i talkiem (używać jak najczęściej).

Glinka na kaca

Glinka jako absorbent jest 12 razy silniejsza niż węgiel aktywowany. Dlatego wyprowadza i neutralizuje niedogony (toksyczne produkty fermentacji alkoholowej, związki takie jak np. alkohol pentylowy, izobutylowy, propylowy oraz estry niższych kwasów tłuszczowych). Zaleca się spożywać ją przed i po spożyciu alkoholu, a także z rana. Dawkowanie: 1–2 małe łyżeczki w zależności od potrzeb. Glinkę można pić w postaci roztworu oraz spożywać w stanie suchym, lecz popijając dużą ilością wody.